Culture > Poems > 361 ๐Ÿ”—

Er zagrifizzio d'Abbramo

Gioacchino Belli

I

La Bibbia, ch'è una spece d'un'istoria,
Dice che ttra la prima e ssiconn'arca
Abbramo vorze fà da bon patriarca
N'ojocaustico a Dio sur Montemoria.

Pijò dunque un zomaro de la Marca,
Che ssenza comprimenti e ssenza boria,
Stava a pasce er trifojo e la cicoria
Davanti a casa sua come un monarca.

Poi chiamò Isacco e disse: "Prepara una fascina,
Pija er marraccio, carca er zomarello,
Chiama er garzone, infilete er corpetto,

Saluta mamma, cercheme er cappello;
E annamo via, perché Dio benedetto
Vò un zagrifizzio che nun pòi sapello".


II

Doppo fatta un boccon de colazzione
Partirno tutt'e quattro a giorno chiaro,
E camminorno sempre in orazzione
Pe quarche mijo ppiù der centinaro.

"Semo arrivati: alò", disse er vecchione,
"Incollete er fascetto, fijo caro":
Poi, vortannose in là, fece ar garzone:
"Aspettateme qui voi cor zomaro".

Saliva Isacco, e diceva: "Papà,
Ma diteme, la vittima indov'è ?"
E lui j'arisponneva: "Un po' ppiù in là".

Ma quanno finarmente furno sù,
Strillò Abbramo ar fijolo: "Isacco, a tte,
Faccia a tterra: la vittima sei tu".


III

"Pacenza", dice Isacco ar zu' padraccio,
Se butta s'una pietra inginocchione,
E quer boja de padre arza er marraccio
Tra cap'e collo ar povero cojone.

"Fermete, Abbramo: nun calà quer braccio",
Strilla un Angiolo allora da un cantone:
"Dio te vorze provà co sto setaccio..."
Bee, bee... Chi è quest'antro! è un pecorone.

Inzomma, amici cari, io già sso' stracco
D'ariccontavve er fatto a la distesa.
La pecora morì: fu sarvo Isacco:

E quella pietra che m'avete intesa
Mentovà ssur più bello de l'acciacco,
Sta a Roma, in Borgo-novo, in d'una chiesa.

This site uses technical cookies, including from third parties, to improve the services offered and optimize the user experience. Please read the privacy policy. By closing this banner you accept the privacy conditions and consent to the use of cookies.
CLOSE